|
Een nieuw jaar, een nieuw doldersum en dit keer extra speciaal,
omdat we dit jaar natuurlijk 10 jaar bestaan. Als ik mij goed
kan herrinneren, werd het eerste doldersum gehouden wegens het
5 jarige jubileum. Hoe het echter mogelijk is dat we nu, tijdens
het 10 jarige jubileum, al bij doldersum nummero 6 zijn, is mij
een raadsel... Maar ja, wij Biezenhutters staan er nou eenmaal
om bekend dat we van tijd tot tijd wel eens (zeer) irrationeel
kunnen zijn.
Doldersum nummero 6 dus.
vrijdag
Zo rond half 11 werden Femke en ik gedropt bij de grote kampvuurkuil.
Terwijl onze taxi, grote stofwolken opwerpende, het kamp weer
verliet, verbaasde wij ons er over hoe droog, zeker in tegenstelling
tot eerdere jaren, doldersum er bij lag.
Sloffend liepen wij naar de reeds voltooide keuken, om te kijken wie
er donderdag met de eerste groep opbouwers was meegekomen. Nadat
we weer wat bijklets waren informeerden wij naar wat we konden doen.
Koelkast. Koelkast?
Na jaren met argwaan te hebben toegezien, hoe de oudere speltakken
koelkasten groeven voor hun dranken, wou de kampleiding dit zelf ook
wel eens uitproberen.
Maar goed, een koelkast, twee zelfs (een natte en een droge) en dus
sloegen Johan en ik aan het graven. Ondertussen arriveerden Tiena
en ook Maaike, de nieuwe aanwinst van onze stam. En toen de koelkasten
klaar waren, werd het tijd om eens te gaan puzzelen met onze groepstent.
Ieder jaar weer nemen we een bungalow mee en ieder jaar is het weer het
zelfde liedje. Anderhalf uur, 5 personen en de ontdekking dat de stokken
niet bij deze tent hoorden later stond de tent, en lagen wij uitgeput
in het gras.
Langzamerhand nam het aantal actieve mensen toe, en na een
korte pauze konden wij natuurlijk niet achterblijven en dus begonnen
wij aan het volgende project, de kabelbaan. Er was er voor gekozen
om de kabelbaan dit jaar wat dichterbij de kampvuurkuil te houden,
zodat het toezicht erop wat makkelijker was. Nadat er een mooie boom
was uitgezocht ging ik nog wat palen halen voor het platform, terwijl
Gerlof en Harm-Rinker zich alvast in de klimbroekjes hezen.
Hoog boven de grond, staand op ladders en hangend in de broekjes
construeerden wij een mooi en stevig uitziend platform in de boom en
tegen de tijd dat het platform klaar was, was het eens zo rustige
terrein al veranderd in een rumoerige massa van schreeuwende kinderen.
Nadat ook de kabel de boom in was gehezen en de opening achter de rug was,
lieten we het beheer van de kabelbaan aan de explorers over en gingen
wij op zoek naar eten, wat we uiteindelijk, na veel omzwervingen vonden
in het prachtige esdorpje Diever.
Tegen de tijd dat we weer terug waren, moesten de kleinste kinderen alweer
bijna naar bed toe en dus gingen wij een rustige gezellige avond tegemoet,
die pas eindigde toen duidelijk werd dat we overlast veroorzaakte voor de
al reeds lang slapende jonge speltakken. Na nog even een vluchtig bezoek
aan de Gremlins en na het naar bed brengen van de explorers, ben ik ook
maar gaan slapen.
zaterdag
Oké, één advies als je ooit gaat kamperen met een tent zonder een goed
sluitende rits: Ga nooit in het donker in je tent rondlopen met een
zaklamp als de rits nog open is! Tegen de tijd dat wij daar achter kwamen,
was het ondertussen al 6 uur in de ochtend en vonden zo'n honderd muggen
dat het tijd was om op te staan. Die muggen bevonden zich dus IN
de tent, wel te verstaan. Afijn, nadat we moesten concluderen dat we hier
bar weinig aan konden doen, heb ik me maar compleet ingewikkeld in mijn
slaapzak en heb ik getracht nog wat slaap te krijgen.
Blijkbaar heeft deze aanpak gewerkt, want een paar uur later werd ik weer
wakker gemaakt door iemand die zei dat we weg moesten om onze post op te
bouwen en dat de kinderen, die de tocht liepen, al weg waren. Met tegenzin
pakte ik dus mijn spullen bij elkaar en regelde slaapwandelend, dat we op
weg naar de post nog even langs de waterkraan gingen om wakker te worden.
Wij hadden dit jaar, als stam, twee posten onder ons beheer en nadat we
Maaike en Tiena bij de een hadden gedumpt, werden wij met ons materiaal
afgezet bij de ander. Onze post was simpel; de kinderen moesten eerst over
een simpele touwbrug heen en dan vervolgens moesten ze nog even een bordje
met coordinaten zoeken in een aangrenzend bosvak.
Na jaren zelf, als deelnemer, mee te hebben gelopen in dit soort tochten,
is het wel een openbaring om eens een paar keer als post mee te draaien. Op
de vraag waarom de mensen op de posten vaak zo chagrijnig zijn, komt dan
snel een antwoordt. Het is namelijk best wel saai een hele tijd, in de hitte,
of vaker, in de kou, niets te doen, en dit leidt al vaak snel tot
lamlendigheid. Ook deze keer was geen uitzondering. Het was warm, we hebben
maar 4 van de 7 groepjes gezien en ook het feit dat het nationale fietsdag
was, bevorderde de stemming niet echt. Met als enigste pluspuntje dat Joost
ons lunch kwam serveren, hadden wij het om 4 uur ook wel weer gezien en
regelden wij een lift terug.
Voor de zaterdagavond was er, zoals gewoonlijk weer een bonte avond bij het
kampvuur gepland, en dus kon deze, na het voortreffelijke avondmaal van dit
jaar, van start gaan. Onder de kundige leiding van onze eigen Gerlof, voerde
groepjes stukjes op, en werden er spelletjes gespeeld. Bij een aantal van
deze spelletjes waren er zelfs heuze prijzen te winnen!
Zondag
Zondag, de laatste dag. 's Morgens lekker rustig, want iedereen is moe, en
dat was dus een goed excuus om uit te slapen. Deze keer werden we 's morgens
niet gewekt door het gezamelijke gezang van vliegende insecten, want de hadden
de avond van te voren de hele tent gecoat in een dikke laag muggenwerende spray
(gna gna). Na de salade van het middageten, was het tijd om de boel weer af te breken.
Terwijl de jongerenspeltakken het bos introkken voor het zondagspel, braken wij
de kabelbaan af en ruimde we onze tent uit.
Toen iedereen weer terug uit het was,
volgde de traditionele sluiting met de vele bedankjes, waarna, langzamerhand,
de mensen mysterieus verdwenen in metalen voorwerpen. Toen uiteindelijk alles
opgeruimt en wel op de kar was gebonden vertrokken we als hekkensluiters richting
DoldersumCity om de sleutel van het terrein af te geven. Onder het genot van een
ijsje, stapte we weer in het Bettenbusje, zwaaide nog even naar Gerlof op de tractor
en vertrokken, we met nog 1 tussenstop (de snackbar bij het Canadameer; het is
ons nog steeds een raadsel hoe de explorers (op de fiets) daar eerder waren als wij)
richting Oosterwolde, huis.
|
Home
Logboek